Φρεσκοσκαμμένοι λάκκοι στους Αγ.Θεοδώρους- Πληγή στη γη και στις αξίες μας - Από την Έλσα Σταματοπούλου

Με αφορμή την τόλμη της Έλσας να μιλήσει ανοικτά παρακάτω για ένα θέμα «ταμπού» για τις μικρές  κοινωνίες της Ελληνικής επαρχίας, την ασύδοτη κλοπή του ιστορικού μας πλούτου από οργανωμένους και ανοργάνωτους «ψαχουλιάρηδες», που τον λυμαίνονται διαχρονικά ανενόχλητοι,  ας κάνουμε απλά μια μικρή εισαγωγή αφύπνισης:

• Πόσο αυτονόητο μοιάζει να πούμε πως αυτή η «εσωτερική κλοπή» της ιστορίας του τόπου μας είναι μια γάγγραινα που δεν γιατρεύεται εδώ και πολλά- πολλά χρόνια, μόνο και μόνο γιατί δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα η πολιτεία και δεν τολμούν οι γνωρίζοντες…
• Πόσο αυτονόητο μοιάζει να πούμε πως εμείς οι ίδιοι πρέπει να είμαστε οι φύλακες προστάτες της ιστορικής μας κληρονομιάς…

Ας κατανοήσουμε επιτέλους ότι δεν είναι «χόμπυ» να προσβάλει βάναυσα κάποιος την ιστορία χιλιάδων  χρόνων με την εμμονή του στην αρχαιοκαπηλία και εμείς ατάραχοι να παρακολουθούμε απλώς τα δρώμενα…

Δεν  ανήκει σε κανέναν μας προσωπικά ότι βρίσκεται θαμμένο στη γη γύρω μας, η προσπάθεια θα έπρεπε να είναι να προστατευτεί η ιστορία μας και να γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων…

Η προϊστορική Στυμφαλία βρίσκεται στα γύρω βουνά μας και περιμένει υπομονετικά κάποιες χιλιάδες χρόνια, να έρθει συνολικά στο φως. Ας το μάθει επιτέλους η πολιτεία κι ας φροντίσει να περισώσει ότι απέμεινε …

Ας  κατανοήσουμε επιτέλους κι εμείς, ότι η πολιτεία είμαστε  εμείς …

Η πρόσφατη συνταρακτική είδηση που αποκάλυψε τουλάχιστον 93 λαθρανασκαφές και μαζική αρχαικαπηλία στην χώρα μας με μεγάλες διεθνείς διαστάσεις, άγγιξε και την περιοχή μας. Διαβάσαμε ότι και η Κόρινθος ήταν πόλη της εγκληματικης αυτής δραστηριότητας κι ότι ακόμα και απ’το γειτονικό μας Πετρι είχαν κλαπεί αρχαία.Αυτή η είδηση που αναρτήθηκε και στην ιστοσελίδα μας, μου δίνει αφορμή να εκμνηστηρευτώ μια δυσάρεστη εμπειρία που είχα φέτος το καλοκαίρι στο χωριό. Ένα απόγεμα του Ιουλίου που περπατήσαμε μέχρι το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, βρεθήμακε μπροστά σε ένα αποκρουστικό θέαμα: στον ανοιχτό χώρο νότια του ναού έχασκαν δύο μεγάλοι λάκκοι και δίπλα  στον κάθε λάκκο ήταν στοιβαγμένο κι από ένα βουναλάκι χώμα. Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι κάποιοι είχαν σκάψει για να βρούν κάτι εκεί, αλλά αυτό που σόκαρε ακόμα πιό πολύ ήταν ότι το είχαν κάνει στο ορθάνοιχτο σαν πλατεία κέντρο αυτού του χώρου, σαν να μην νοιάζονταν να κρύψουν την ανίερη πράξη τους. Αισθάνθηκα προσβολή, θυμό και θλίψη, σαν κάτι να μου πήραν απ’την ψυχή μου.

Κάπως έτσι είχαμε περιγράψει την περιοχή αυτή, τα«λημέρια της Ήρας”, όπως τα είπαμε:"Τα μάτια της ψυχής «βλέπουν» τη μικρή Θεά-Ήρα να παίζει αμέριμνη υπό την στοργική ματιά του τροφέα της Βασιλιά – Τήμενου. Πέτρες υπολείμματα των Πελασγικών τειχών και πανέμορφες κατάφορτες κουμαριές μας συντροφεύουν στη συνέχεια σε όλη τη διαδρομή από την κορυφογραμμή της «Πέρα-Μεριάς» μέχρι το ξωκλήσι τον Αγίων Θεοδώρων σε 1.5 χιλιόμετρο περίπου.

Το ξωκλήσι αυτό είναι συνέχεια του ομώνυμου Πρωτο- Χριστιανικού μοναστηριού το οποίο ήκμασε στην περιοχή και θεωρείτο το μεγαλύτερο και πλουσιότερο της Πελοποννήσου για την εποχή του. Για να χτιστεί το ξωκλήσι χρησιμοποιήθηκε το υλικό του μοναστηριού και το έμπειρο μάτι θα διακρίνει τις μεγάλες πέτρες από τα Πελασγικά τείχη αλλά και τα αρχιτεκτονικά μέλη από Αρχαίο Ναό, πιθανότατα της Θεάς –Ήρας.

Η γέρικη βελανιδιά στο προαύλιο του ξωκλησιού θα κάνει τον περιπατητή κοινωνό της βουής της ιστορίας του τόπου και θα τον ξεπροβοδίσει  για να συνεχίσει την ανίχνευση των αρχέγονων δρόμων".

Το τοπίο αυτό και η γύρω περιοχή είναι μείγμα πολιτισμών των προπατόρων μας και της επιβλητικής φύσης, αγκάλιασμα ψυχών και γης, αυτό που ονομάζουμε ιερές τοποθεσίες. Από τις δικές μας γεννιές εξαρτάται τώρα η προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ας κάνουμε ότι μπορούμε, με συναίσθηση της ιερότητας της κληρονομιάς αυτής. Είναι δική μας. Έλσα Σταματοπούλου